Woordengolven: Gedicht van de maand

De zee heeft op veel mensen een onverklaarbare aantrekkingskracht en is ook voor velen een onuitputtelijke bron van inspiratie. De zee is misschien wel het meest geschilderde onderwerp ter wereld. We vrezen en bewonderen de zee. Er valt dus veel te zeggen over die enorme deinende hoeveelheid water en de eilanden die erin liggen. Dichters proberen dat met hun allermooiste woorden te doen, die wij hier voor jou verzamelen. Deze maand een gedicht over de zee van dichter Johanna Kruit.

Zusje – 1

Verdween mijn zusje onverwacht.
En niemand die haar lopen zag.

De zon sloop weg, de dag werd oud.
De maan kwam op, de nacht was koud.

We zochten haar aan strand en zee.
Misschien nam Westenwind haar mee.

We riepen hard en zongen zacht.
We zochten sporen in de nacht.

Maar alles gaat zoals het moet.
En zij bleef weg, voorgoed, voorgoed.

Nu zingt de wind een droevig lied.
Vergeet mij niet, vergeet mij niet.

Johanna Kruit
uit “Wie weet nog waar we zijn?”
Uitg. Leopold Amsterdam – 1999