Hugo de Graaf: ‘Het Amelander wapen is vereeuwigd op mijn been’ 

In de rubriek ‘Verliefd op Ameland’ praten we met mensen die hun hart verloren zijn aan het eiland of aan iemand op het eiland. Mensen die voor de liefde naar het eiland zijn gekomen of mensen die uit liefde voor het eiland elk jaar weer terugkeren. Vandaag vertelt Hugo de Graaf (47) over zijn liefde voor Ameland, het eiland waar hij zulke warme herinneringen aan heeft.

‘De eerste keer dat ik op Ameland kwam kan ik mij niet herinneren, want ik was echt nog heel jong. Mijn ouders zeggen zelfs dat ik op Ameland gemaakt ben. Ik heb hele warme herinneringen aan het eiland. De eerste herinneringen die ik heb, zijn van toen ik zeven of acht jaar was.
We verbleven dan in Hollum en ik maakte al snel vriendjes. Ik zie het ook zo weer voor me; hoe we dan gingen voetballen en samen gingen spelen in de duinen en langs het water. We vonden dan van alles. Schelpen, botjes en afval en onze vondsten waren heel waardevol voor ons. Ik zie datzelfde nu weer terug bij ons zoontje, Jack, die neemt ook van alles mee. Dit jaar vonden we bij het spijkerpad dode zee-egels en zeesterren. Die hebben we te drogen gelegd in de zon, want dat vindt hij prachtig.’

‘Mijn ouders lieten mij, voor mijn gevoel, ook lekker vrij destijds. Ik kan me nog herinneren dat ik overal naartoe fietste. Ik ging naar de vriendjes die ik had gemaakt in het dorp en dan ging ik met ze spelen. Ook weet ik nog heel goed dat ik meeging met mijn vader, die in alle vroegte ging zeevissen op het strand. Hij ving toen een enorme paling. Dat maakte echt indruk op me. De scholletjes die hij ving gingen we ook zelf bakken. Dat was super leuk, en op die leeftijd ook echt een avontuur.
In mijn jeugd ben ik veel op Ameland en de andere Waddeneilanden geweest. Toen ik een puber was kwam dat even stil te liggen, want ik ben Bredanaar en als half Breda naar Zeeland op vakantie gaat dan ga je daar zelf ook sneller naartoe. Je bent daar immers ook binnen een uurtje en naar de eilanden ben je toch al snel drie uur onderweg.
Maar op een gegeven moment trekt het toch weer, gek genoeg. Toen ik uiteindelijk weer naar Ameland ging, was het gelijk weer zo vertrouwd en gaf het zoveel rust. Die rust valt over je heen, als een warme deken, zodra je op die boot zit. Waarom dat zo is, is toch een beetje onverklaarbaar. Het heeft ook niets te maken met het feit dat ik in mijn jeugd al op het eiland kwam, want voor mijn vrouw Linda geldt dat niet, en zij deelt hetzelfde gevoel. Dat gevoel van thuiskomen.
Misschien heeft het iets te maken met de kleinschaligheid van het eiland. Want Ameland is niet groot, waardoor je al snel herkenningspunten hebt. Ook de warmte van de Amelanders draagt eraan bij. Op het eiland voel ik me als Brabander helemaal geen buitenstaander. Het klikt met de Amelanders. Ze hebben ook dezelfde soort humor als de Brabanders; een beetje cynisch en plagerig.’

‘Vorig jaar ging ik voor het eerst alleen met onze zoon een week naar Ameland. Ik werk in het onderwijs en heb daardoor dus een groot deel van de zomervakantie vrij en ik had hem gevraagd wat hij het liefst wilde doen. Zo hebben we een week met zijn tweetjes opgetrokken op het eiland.
Waar hij dan het meest van geniet is paardrijden. Vanuit Ballum gaan we met een pony het strand op. Ik merk dan aan hem dat hij helemaal tot rust komt. We hadden heel erg geluk met het weer en dan wandelen we een dik half uur over het strand terwijl hij op het paardje rijdt. Dat was zo fijn, om hem zo te zien genieten. Het zijn kleine dingen, maar dat soort herinneringen vind ik heel waardevol.
Natuurlijk zal ik ook nooit vergeten dat ik mijn vrouw ten huwelijk heb gevraagd op Ameland. De hele week liep ik er al mee in mijn hoofd. Wanneer zal ik het nou doen? Op het strand? Maar steeds vond ik het te spannend en kwam het er niet van. Uiteindelijk heb ik haar in het vakantiehuisje gevraagd. Ik wilde het per se op Ameland doen, omdat het eiland zoveel voor ons betekent en nu is het nog meer echt iets van ons samen.’

‘We hebben niet echt een vaste plek waar we verblijven op het eiland. Al gaan we wel graag naar het appartement Waddengoud in Buren. We zijn ook een aantal keer op Klein Vaarwater geweest, en tijdens het weekje met mijn zoon overnachtten we in hotel De Klok. We kijken meestal gewoon wat er nog is.
Als we op het eiland zijn, dan zijn er een aantal dingen die we altijd doen. Zo moet mijn zoontje altijd paardrijden en is de midgetgolf in Buren ook vaste prik. Als we naar een restaurant gaan dan is dat meestal naar de Heksenketel in Nes. Een vriend van ons werkt daar in de keuken en de medewerkers daar vinden wij super leuk. Wij kunnen hun humor wel waarderen. Ook De Boerderij in Ballum is een aanrader.
En wat we ook nooit overslaan is een ochtend fietsen over het Oerd. Daar is zoveel te zien, dat je er echt wel een ochtend voor uit kunt trekken. Vooral wanneer je kinderen hebt die, net als onze zoon, gek zijn op de natuur. Je ziet daar allerlei soorten vogels, van watervogels tot roofvogels. De laatste keer dat we er waren, stond het water hoog. Dan gedragen de dieren zich ook weer anders. Het is een mooie en rustige plek, vooral in de ochtend. Wij kunnen zo twintig minuten kijken naar roofvogels die op zoek zijn naar hun prooi.
Ameland is dan ook echt het perfecte eiland om tot rust te komen. Onthaasten, zoals ze dat noemen. Mijn tip voor mensen die naar Ameland gaan is dan ook blijf vooral stil staan. Om te kijken naar de koeien, en bij de broedplaatsen. Voor je het weet is er anderhalf uur voorbij. Neem de tijd om stil te staan.’

‘Sommige Amelanders zeggen, je bent hartstikke gek, en anderen kunnen er wel om lachen: op mijn been heb ik namelijk het wapen van Ameland laten tatoeëren. Het versje dat bij het wapen hoort, zit al sinds mijn jongensjaren in mijn hoofd, nadat ik het ooit las op een kaart.’

“De Amelander schalken
Die stalen drie balken,
’s Avonds in de maneschijn,
Daarom zal dit hun wapen zijn.”

‘Grafisch gezien vind ik het ook een mooi ding, dat wapen van Ameland. Omdat ik het eiland zo in mijn hart heb gesloten wilde ik het op een mooi plekje op mijn been laten vereeuwigen. Het is echt iets voor mijzelf. Hoewel ik toch een rasechte Bredanaar ben, stond het wapen van Ameland eerder op mijn been dan dat van Breda. Ik ben er ook echt trots op.’

Woon jij op Ameland en heb je een bijzonder verhaal te vertellen voor een van onze rubrieken of ken je iemand met een goed Ameland verhaal die dat graag met ons wil delen? Laat het ons dan weten via info@persbureau-ameland.nl