Column – Kunstmaand 2017

HOLLUM – De elfde column van dit jaar gaat over de Kunstmaand, de tentoonstellingen en de koffie in de Kooiduinen.

Kunstmaand 2017

Elk jaar moeten we het even over de Kunstmaand hebben. We moeten niks, zult u zeggen en daar hebt u groot gelijk in. Toch komt het er elk jaar wel een keer van. Het zijn niet altijd schrijfsels met alleen maar hosanna en de friet was lekker. Er gaan altijd dingen mis en niet elke exposant weet je te raken. Natuur wordt beschadigd, objecten worden gestolen, geluidsinstallaties haperen, vrijwilligers komen niet opdagen of erger nog, de uitvoerend muzikant zegt af. Wegens omstandigheden, natuurlijk, ze zal het niet zomaar doen. Maar je zult je maar verheugd hebben op dat ene concert en daarom dat weekend een huisje hebben gehuurd en dan Ameland Actief horen omroepen dat het concert is afgelast. Daar maak je geen vrienden mee. Organisatoren van evenementen als de Kunstmaand torsen een zware last. Ze komen voor onverwachte kwesties te staan en moeten elke keer maar weer een oplossing uit de hoge hoed toveren.

Wat ik tot nu toe van de Kunstmaand heb gezien – en dat is nog lang niet alles, maar ik heb nog een week de tijd – is over het algemeen genieten en hier en daar wenkbrauwen ophalen. Waar ik absoluut niet van geniet zijn de enorme cijferkaartjes onder de kunstwerken. In het oog springende rode vierkanten die niet anders hoeven doen dan het nummer van het werk aangeven. Het zijn enorm beeldverstorende vlakken die om aandacht schreeuwen en hier en daar bekant even groot zijn als het kunstwerk zelf. Niet meer doen, Kunstmaand. Jullie zijn de kleuterclub niet, die eindelijk eens mag exposeren en niet anders kon vinden dan een grote schaar, rood plastic en buddies. Jullie zijn een verregaand geprofessionaliseerde organisatie met meer dan 20 jaar ervaring en oog voor schoonheid. Dus weg met die belachelijk grote vurige, en ook de gele en blauwe, nummerplaatjes.

We gaan ook altijd even naar de Kooiplaats, voor de wandeling in de duinen en een bakje koffie in het Koaikershuus. Het is, wat mij betreft, een van de mooiste kunstlocaties. En wat belangrijker is, het is een van de weinige locaties waar de kunst daadwerkelijk buiten staat. Want alle zakjes met water schitterend in de zon, draadjes zwierend in de wind, zandtorens die langzaam verdwijnen, hazen die omvallen en engelen ten spijt is er nauwelijks meer locatiekunst te zien. Dat was vroeger. Nu moeten we het vooral hebben van de Kooiduinen. Er staan een paar objecten die bijzonder de moeite waard zijn. De laatste jaren is er meestal wel een koepeltje van een of ander materiaal te vinden en dat is ook deze editie het geval. Een baken met tie-wraps die als gemillimeterde haartjes schudden in de wind. Het staketsel is met kabelbinders in elkaar gezet en het is een vermaak om naar te kijken. Zeker als de zon schijnt en de wind een beetje waait. De zuilen van gemarmerd stof, aan de rand van een watertje, zijn ook de moeite van de wandeling waard. De stoffen kolommen klapperen en piepen en vormen een bewegende zuilenrij in een zandverstuiving. Het is een van de klappers van deze Kunstmaand. Wie het wil zien moet wel wat moeite doen, want de weg ernaartoe gaat door blubber en waterpartijen. Het slechte weer kun je een organisatie niet euvel duiden, maar een locatie moet op z’n minst toegankelijk zijn en dat hapert bij de Kooiduinen. Wie toevallig geen laarzen aan heeft komt met natte voeten thuis. Aandachtspuntje, Kunstmaand. De koffie in het oostelijkste koffiehuis van Ameland maakt gelukkig alle ontberingen weer goed. Die is heerlijk!

Jeanet de Jong

→ lees hier de column over Kunstmaand 2012

→ lees hier de column over Kunstmaand 2014

→ lees hier de Kunstmaand column van 2016

→ of tik Kunstmaand in bij ZOEKEN om meer over Kunstmaand Ameland te lezen

→ Lees hier meer over de Kunstmaand